شب گذشته و پیش از خواب به مفهوم انتظار فکر میکردم. ذهنم از این همه تعابیر مختلفی که در این رابطه شده آشفته بود و همین باعث شد خوابهای عجیب و متفاوتی ببینیم که میدونستم به هم ربط دارند و به تفکر قبل از خوابم مربوط میشن.
در طول تاریخ با استناد به انواع و اقسام دلایل و شواهد و مکاشفات و روایات و در باره ی انتظار فرج و موضوع ظهور منجی خیلی حرف گفته و تعابیر و تحلیلهای زیادی مطرح شده.
گروهی این ظهور رو فیزیکی میدونستند و میدونند و همانند آنچه که در سریال سربداران نشون داده شد ، هر جمعه اسبی به همراه شمشیر آماده میکردند تا در زمان ظهور منجی به یاری او بروند.
گروهی دیگه معتقد بوده و هستند که چون ما معصوم نیستیم ، دست به هر کاری بزنیم دچار خطا و اشتباه میشیم پس باید بشینیم و منتظر بمونیم تا یکی بیاد کارها رو درست کنه.
گروهی دیگه هر کم و کسری تو زندگیشون دارند رو از منجی طلب میکنند.
برخی میگن غیبتی در کار نیست و منجی حاضر و ناظر است و این ما هستیم که با چشم بسته یا دنبال منجی هستیم و یا نشستیم که بیاد ؛ اگه چشم باز کنیم همین الان میتونیم منجی رو ببینیم.
گروه دیگری هم هستند که تعبیر دیگر از منجی و انتظار فرج دارند و او رو در سویدای دل خودشون جستجو میکنند و معتقدند هر کسی یک منجی داره که در دردون وجودش نهفته است و البته همه ی این منجیها در واقع یکی هستند.
و گروهی هم هستند که بکل منکر همه ی اینها هستند.
وقتی به این تفاوت برداشتها فکر میکردم یاد غزلی از حاج میرزا حبیب خراسانی افتادم که فرموده است:
شمشیر تو در غلاف تا کی؟
گیتی بتو در خلاف تا کی؟
آن خال بریز زلف تا چند؟
وین نافه نهان بناف تا کی؟
اکسیر نمط نهفته تا چند؟
سیمرغ صفت بقاف تا کی؟
این ذلت و انکسار تا چند؟
واین محنت و اعتساف تا کی؟
از دشمن و دوست طعنه تا چند؟
این فرقت و اختلاف تا کی؟
در دین نبی خلاف تا چند؟
از راه حق انحراف تا کی؟
از اهل دغا تقیه تا چند؟
بر کفر خود اعتراف تا کی؟
تا چند نگشته گرد کویت؟
واین کعبه نشد طواف تا کی؟
از دیده ی مردم ار چه دوری
در دیده ی دیده عین نوری
اعتساف = بیراهه رفتن
درباره این سایت