یادداشت 20 اسفند 1397

دیروز سالروز درگذشت مرحوم پدرم و یکی از عموهام بود. دو برادری که به فاصله ی 4 سال ولی در یک روز واحد (19 اسفند) از دنیا رفتند. امسال یاد و خاطره ی این بزرگواران رو در گروه خانواده پدری گرامی داشتیم و هر یک از اعضا به نوبه ی خود خاطراتی از اونها رو برای دیگران نوشت. حس خیلی خیلی خوبی بود. جاشون همیشه در بین ما سبز سبز است.

امروز که از اداره به خونه برمیگشتم دیدم روی گلگیر سپرهای یه نیسان نوشته:

الهی چپ کنم شاید پرستارم تو باشی!!

میخواستم به راننده اش بگم: دادا ؛ از این دعاها نکن. یه موقع ناجور چپ میکنی و میبینی بجای اونی که فکر میکردی میاد پرستاریت ، یکی دیگه اومده که هم عذاب دنیات میشه هم آخرتت آ !!! 

امشب میخوام عکسهایی که امروز از گلهای کاکتوس گرفتم رو تقدیم کنم به تمام کسانی که در این کلبه درویشی قدم به چشم من میذارند ؛ از اعضای خانواده و فامیل و دوست و آشنا گرفته تا افراد نزدیک و دور و غریبه. سلامتی و خوش دلی همه ی شما رو آرزومندم ؛ اساسی