تازه فرصت کردیم بازدیدهای باقی مونده از عید رو انجام بدیم! سه دیدار رو دیشب انجام دادیم و یکی دیگه باقی مونده. بعضی وقتا این دید و بازدیدها به یه بازی شبیه میشه و بستگان در عرض یکی دو ساعت 15-10 دیدار انجام میدن. 5 دقیقه اینجا ، 5 دقیقه اونجا و همینطور تا آخر. روز بعد هم این داستان مع میشه. سالها پیش تلاش کردم بجای این روش ، یه روز یه جا رو مشخص کنیم و همه ی فامیل دور هم جمع بشیم و از یه صبح تا عصر دیداری مفصل داشته باشیم و همه رو یکباره ببینیم و بعد هر کسی هر جا خواست بره دیگه خودش میدونه ؛ ولی نشد.
تغییر سنتهایی که به یه فرهنگ تبدیل شده کار راحتی نیست. البته در خیلی از روستاها هنوز این روش انجام میشه و روز اول فروردین دید و بازدیدهای گروهی صورت میگیره. فکر میکنم اونجوری حس و حال خیلی بهتری بوجود میاد. دیدارهای غیر فامیلی با افرادی که با اونها ارتباط نزدیکتری داریم هم میتونه در قالب به پیک نیک و یا گشت و گذار گروهی در طبیعت صورت بگیره که خیلی صمیمانه تر از نشست و برخاستهای رسمی است.
دیروز پیش از ظهر مطلبی رو در مورد یکی از فعالیتهای کاری شنیدم که باعث تعجب بسیار زیادم شد. میخوام در قالب یه مثال این موضوع رو نقد کنم. در تمام امور زندگی از جمله فعالیتهای اداری باید هدف و آرمانمون رو همون اول کار و قبل از آغاز هر اقدامی مشخص کنیم ؛ مثل یه کوهنورد که رسیدن به چکاد یه قله رو به عنوان هدف تعیین میکنه. سپس استراتژی و مسیر حرکت به طرف این هدف رو تعیین کنیم و با فراهم کردن مقدمات مورد نیاز بسم الله بگیم و راه بیفتیم.
بی تردید برای یه کوهنورد حرکت در سربالایی سنگینتر و سختتر از حرکت در مسیری صاف و یا سرازیری است اما چیزی که باعث میشه رنج و سنگینی حرکات دشوار رو تحمل کنه ، همون هدفش (رسیدن به قله) است. اگر کوهنوردی بخاطر خستگی و یا ندونستن مسیر ، از خیر حرکت رو به بالا بگذره و مسیر سرازیری رو در پیش بگیره ، ممکنه کار راحتتری انجام بده ، اما در واقع داره از هدفش دور و دورتر میشه و اگه تصمیم بگیره دوباره برگرده بسمت هدف ، باید کلی انرژی مضاعف مصرف کنه که تازه برسه به جایی که قبلا" بوده. ساختن ، همیشه سخت و وقت گیر و چالش زا است و خراب کردن ، راحت و سریع و بعضا" بی دردسر. اما نتیجه ای که از این دو بدست میاد تفاوتی از زمین تا عرش اعلا داره.
درباره این سایت